وای خدایا چه میبینم ؟

کورم کن

کََرم کن تا نشنوم.

آه مسلم را میبینم پسر عقیل که به پشت بام برده اند او را . آه نزن نه نه گردنش را نزن … وای گردنش را زد.

تن ساکت(معترض) او را به پایین انداختند.

به سویش دویدم جسم بی سر او را به دستم گرفتم . ناگهان درد عجیبی  حس کردم . خودم را در آسمان یافتم  . لگدی بر شکمم خوابید و مشتی بر صورتم !  قدمی دورتر از جسم مقدس مسلم افتادم . مردم فضا را پر کردند . دیگر او را ندیدم … نه توانی برای گریه دارم و نه توانی برای یافتن جسم او …

خستگی امانم نداد و دراز کشیدم  . چشمانم را بستم.  لحظه ای بعد صدای خنده های دیوانه وار مردمی مرا بیدار کرد و سختی بلند شدم . پاهایم همراهیم نمی کرد ناگهان …

بر خودم لرزیدم

یادی از علی کردم که از دست مردم کوفه می نالد

یادی از مسیح که چگونه کشته شد و مردم چه قدر او را رنج دادند

خدایا ! مسلم را دیدم . تن  او را به اختیار خودش رها نکردند

یاد بیعت مردم با او افتادم که صبح ده ها هزار نفر با او بیعت می کردند و تا نماز غروب ۵نفر با او ماندند…

ظلم ، جنایت ، خیانت بر سر کار مردم کوفه است

و عدالت و وحدت و مکتبشان را به سختی فراموش کرده اند…

عدالتشان در رنج دادن است

وحدت در جاهلیت و جنایت

و مکتبشان و خدایشان بتی به نام الله…

در آنجا نشسته و سخت گرییدم ، که انسان چه قدر “روح نیمه لجنی دارد” – شریعتی

نشستم و یادی از حسن  بن علی بن ابی طالب کردم . مردم با او بیعت می کردند و بعد از ظهر به معاویه می گفتند اگر می خواهی او را دست بسته برایت ارسال کنیم .

آری ، اسلام حتی نمی گذارد به خطا نزدیک شوند (اگر ایمان داشتند) .

آه ای مسلم ، آه ای علی و آه ای ۱۱ فرزندان معروفت ، آه ای معرفت .

و

آه ای روزگار…

و

آه ای غرب

و

آه ای هوس

و

آه ای تخیل

مردم را کوباندید….